Πριν από μερικά χρόνια έκανα την άσκησή μου στο Μουσείο. Το αντικείμενο των σπουδών μου είχε να κάνει με τις Τέχνες κι έτσι έφτασα εκεί με προσμονές. Σε κείνο όμως το Μουσείο βρέθηκα να κάνω –μαζί με πολλούς άλλους ατυχείς σπουδαστές- αμέτρητες καταγραφές μουσειακών αντικειμένων. Κάπως έπρεπε να βρω τρόπο να αποδράσω από αυτές. Κι έτσι, όπως κάθε πίνακας -καλός ή κακός- έχει το σημείο φυγής του, βρήκα κι εγώ το δικό μου.
Για καλή μου τύχη το Μουσείο είχε και έναν χώρο για παιδιά. Η ανακούφιση που ένιωσα όταν άκουσα από την κυρία Πόπη –την υπεύθυνη του παιδικού τμήματος- να μου λέει, Αγγελικούλα πέρνα το Σάββατο από το παιδικό Μουσείο αν θες να βοηθήσεις, νομίζω πως δεν περιγράφεται με λέξεις. Έτσι για κάποιο καιρό ήμουν βοηθός στα εικαστικά παιχνίδια για παιδιά. Ολο και πιο έντονα κάθε φορά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο ευτυχισμένη πήγαινα και ερχόμουν από αυτά τα παιχνίδια. Τη χαρά αυτή δεν μπορούσα να την κρύψω και η κυρία Πόπη μου ανέθεσε κι άλλες δουλειές που είχαν να κάνουν με παιδιά. Όπως ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία.
Φεύγοντας από εκεί είχα καταλάβει πως αν δεν έβρισκα κάτι που να περιέχει παιχνίδι, ζωγραφική και παιδιά σε κείνο τον παράδεισο που είχα στο νου μου δεν θα έφτανα ποτέ. Έπειτα από ένα χρόνο βρέθηκα να εργάζομαι σε ένα βιβλιοπωλείο με πολλά παιχνίδια. Η μόνη στιγμή που με έσωζε σε αυτό το μαρτύριο ήταν η ενασχόλησή μου με τους μικρούς επισκέπτες. Καθόμασταν μπροστά στα κοντούτσικα τραπεζάκια και ζωγραφίζαμε. Όσο μπορούσαμε, γιατί τα αφεντικά είναι για να μη σε αφήνουν να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί. Από εκεί δεν θα ξεχάσω ποτέ τον μόλις 2,5 χρονών Κωνσταντίνο που ζωγραφίζοντας με τόση λαχτάρα, του έτρεχαν τα σάλια. Κάποια στιγμή βλέπω ότι είναι πάρα πολύ προσηλωμένος και υπέθεσα ότι θα ζωγραφίζει κάτι πολύ σπουδαίο. Τον ρωτάω λοιπόν μέσα στις πολύχρωμες μουντζαλιές του τι ήταν η μπλε μουντζαλιά στο πάνω μέρος του χαρτιού. «Ελικόπτερο», μου λέει. Ήταν τόσο σίγουρος που ένιωσα να πλημμυρίζω από χαρά για αυτό το μεγαλούργημα.
Λένε πως τα παιδιά πολλές φορές θέλουν ό,τι βλέπουν. Όμως άλλες φορές βλέπουν ό,τι θέλουν. Ας τα παροτρύνουμε να μην γίνουν όπως οι Μεγάλοι, που θέλουμε ό,τι βλέπουμε και έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας.
Αγγελική Βασιλείου, Μάϊος 2009
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΣΑΒΒΑΤΑ
21121008404 - ΔΙΔΟΤΟΥ 34
