Ήθελα αλλά δεν τολμούσα να ονειρευτώ πως μια μέρα θα μπορούσα ίσως εγώ, που δε σπούδασα αλλά μόνο αγάπησα την εικόνα, να μάθω γι αυτήν, να παίξω με αυτήν και ναι, γιατί όχι, να γυρίσω ίσως το δικό μου ντοκιμαντέρ. Ντοκιμαντέρ;;; Ναι! Ντοκιμαντέρ, το δικό μου! Γιατί η ζωή είναι πιο απλή απ ότι μας λένε πως είναι. Τις ανοιξιάτικες Τετάρτες στα LUDENS LABS μπορεί να μοιάζει με ένα όνειρο που τόλμησε να γίνει πλάνα στο μονταζ.
ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΙΝΕΜΑ με τον Θόδωρο Μαρσέλλο
ΦΕΒ - ΙΟΥΝ 2010 - ΤΕΤΑΡΤΕΣ 7ΜΜ-9ΜΜ
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Το ντοκιμαντέρ το συνάντησα για πρώτη φορά, όταν έκανα την κινηματογράφιση των «Σιωπηλών Μηχανών» και της «Ωδής Ελιάς» του Θανάση Ρεντζή. Έκτοτε έγινε το αγαπημένο μου κινηματογραφικό είδος. Δεν είμαι ωστόσο θεωρητικός του ντοκιμαντέρ αλλά κινηματογραφιστής – εκπαιδευτής που χρησιμοποιεί το ντοκιμαντέρ ως μέσω για την εξοικείωση των φοιτητών κινηματογράφου με την κάμερα και την χρήση της ως εκφραστικό μέσο.
Το ντοκιμαντέρ είναι ένα είδος που όλοι μας το έχουμε γνωρίσει κυρίως μέσω της τηλεόρασης, στην οποία έχει προβληθεί περισσότερο η εκπαιδευτική του διάσταση. Υπάρχουν βεβαίως ντοκιμαντερίστες από τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου μέχρι τις μέρες μας (Τζίκα Βερτώφ, Γιόρις Ίβενς, Ζαν Ρούς, Κρις Μαρκερ) που παρουσιάζουν τέτοιες ιδιαιτερότητες ως προς το τρόπο της κινηματογραφικής περιγραφής της πραγματικότητας, που μοιάζει πλέoν άστοχο να οριστεί το ντοιυμαντέρ, ως ένα οπτικοακουστικό είδος, με εκπαιδευτικό ή ενημερωτικό στόχο.
Θα προσεγγίσουμε λοιπόν το ντοκιμαντέρ ως έναν τρόπο γραφής που δεν εξαρτάται απόλυτα από τη φαντασία μας κατά την λήψη, γιατί τα θέματα που φιλμάρουμε, επιδιώκουμε (το καταφέρνουμε άραγε;) να μην έχουν αλλοιωθεί από την παρουσία μας και να είναι κατά το δυνατόν «αληθινά». Έτσι λοιπόν καθώς η πραγματικότητα έχει τη δική της δυναμική, η φαντασία μας συντελεί στην επιλογή των θεμάτων, στον τρόπο που θα τα φιλμάρουμε και στον τρόπο που θα αξιοποιήσουμε τα πλάνα μας στο μοντάζ. Η διαδικασία αυτή ανάλογα με τον στόχο μας μπορεί να δώσει ένα αποτέλεσμα που είτε να υπηρετεί την πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα συμβαίνει σε ένα επιστημονικό ντοκυμανταίρ, είτε να έχει απομακρυνθεί τελικά από την πραγματικότητα, αν και χρησιμοποιεί τις εικόνες της ως λέξεις, σε μια εικαστική - μυθοπλαστική γραφή.
Θ. Μ, Ιανουάριος 2009
ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΣΕΛΛΟΣ: Στη Louis Lumière στο Παρίσι σπούδασε φωτογραφία του κινηματογράφου αφήνοντας για χρόνια το Μετσόβιο και την Ελλάδα. Επιστρέφοντας βρήκε μπροστά του και τα δύο, το πρώτο για να το τελειώσει και τη δεύτερη για να εργαστεί στην αρχή σαν βοηθός οπερατέρ, στη συνέχεια σαν οπερατέρ και άλλα, και αργότερα για να διδάξει σε Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης κινηματογράφου και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Μεγαλώνοντας επιμένει στις αδυναμίες του που - εκτός από τη Δέσποινα, την Κατερίνα και τον Νικόλα - είναι πάντα το ντοκιμαντέρ, ο μουσικός αυτοσχεδιασμός και οι δημιουργικές τους ομοιότητες.
